ایستگاه نارنیا

کی فکرش را میکرد همان کمد شگفت انگیز "نارنیا" یک روز مثل تمام آرزو ها به حقیقت برسد؟ 

همیشه دوست داشتم مثل فیلم "نارنیا "یک کمد لباس شگفت انگیز  داشته باشم، کمدی پر از لباس کهاز این ور تا اون ورش دو دنیای متفاوت وجود داشته باشه. امروز آن کمد شگفت انگیز را کشف کردم.فرق چندانی با هم ندارند.عام المنفعه است و همه جا یافت میشود. مترو را میگویم .

اگر به یقه ی آدم ها یک چوب لباسی بزنیم و هر واگن را کمدی از لباس تصور کنیم، مترو میشود همان نارنیا! 

هنگام ورود کافیست چندی از لباس ها را جا به جا کنی. البته گاهی جا به جا کردن لباس ها وقت گیر است.

و باز هنگام خروج تعداد بیشتری از لباس ها را کنار بزنی تا به آن دنیای دیگر برسی.[گاهی هم باید لباس ها را هُل داد!]

جنس دنیای ورود و خروج متفاوت است. آدم های این دنیا و آن دنیا با هم خیلی فرق دارند. از چیزی که می پوشند تا چیز هایی که توی سرشان میگذرد از دغدغه هایشان، مرامشان، اعتقاداتشان،نگاهشان با هم فرق دارند.جنس هوایش هم همین طور... یکهو می آیی بیرون، میبینی این دنیا دارد باران می آید.در حالی که آن دنیا آفتابی بود. یا یک دنیای دیگر پیش قدم شده است برای میزبانی از دونه های برف.یا یک دنیای دیگر خشک و برهوت است.

مثل همین امروز که با هوای بارانی دنیای دیگر مواجه شدم نه خودم آمادگی اش را داشتم نه کفش های کتانی پارچه ایم !

پی نوشت:وقتی دوستی پیدا میکنیم وارد دنیای او میشویم، دنیایی که گاه آفتابی گاه ابری گاه بارانی گاه طوفانی گاه برفی است. وقتی قبول میکنیم وارد دنیای کسی دیگر بشویم، باید دنیایش شویم تا بفهمیم در دنیایش چه میگذرد، بعضی اوقات باید نفهمیده درکش کرد.با خوب و بدش کنار آمد .و اگر آن دنیا را نخواستیم و قصد ترکش را داشتیم پسماندهای بودنمان را روی دوش خودمان بیندازیم تا دنیایش پاک بماند. 

نارنیای کشف شده ی من ارزش تکنولوژی ندارد .

ولی یک دنیا حرف دارد.